Η συναισθηματική σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους σχετίζεται με την ικανότητα να παράγουμε έργο, να είμαστε δημιουργικοί και χαρούμενοι.
Είναι ως εκ τούτου ο τρόπος με τον οποίο οργανώνουμε τη δύναμη της ζωής, πρωτίστως ατομικά μέσα μας σε εσωτερικούς στόχους και δευτερεύοντος εξωτερικά στο περιβάλλον μας σε εξωτερικούς στόχους μαζί με άλλους ομαδικά.
Το να κάνουμε χώρο εσωτερικά για τα δικά μας συναισθήματα δεν είναι πάντα μία ευχάριστη κατάσταση. Έχουμε μάθει να κρατάμε πολλές φορές διαχωρισμένο τον εσωτερικό συναισθηματικό μας κόσμο σαν άμυνα για να μην πληγωθούμε. Είμαστε συνήθως εξοργισμένοι και λείπει η απαιτούμενη διαύγεια αντίληψης και ικανότητα ενσυναίσθησης καθώς έχουμε την πεποίθηση ότι θα μας εκμεταλλευτούν συναισθηματικά.
Σε μία σχέση όταν τείνουμε να ανταποκρινόμαστε με μια τέτοιου τύπου αμυντική συμπεριφορά, μπαίνουμε σε κάποιο ρόλο του δικού μας παρελθόντος επιβίωσης, ή σε έναν ρόλο που συνάδει με το παρελθόν του άλλου.
Σε μία τέτοια κατάσταση έχουμε το φαινόμενο της αναπαραγωγής των ρόλων με μία συνεχή αλληλοτροφοδότηση. Οι ρόλοι παγιώνονται και γίνονται ένας κανόνας για το πως θα λειτουργεί η σχέση η οποία στη συνέχεια αλλάζει δύσκολα.
Υπάρχει βέβαια και το φαινόμενο της απλοϊκής κοινωνικής επαφής. Μπορεί να περνάμε ακόμα και «καλά» (πχ. φλυαρώντας, κουτσομπολεύοντας) με κόστος όμως η πληροφορία να μην μεταφέρεται στην επικοινωνία.
Ένας τέτοιος «καλός» κοινωνικός χρόνος λοιπόν δεν είναι καθόλου το ίδιο όπως μία βαθιά ικανοποιητική σχέση. Όταν δηλαδή είμαστε συντονισμένοι ο ένας με τον άλλο τότε έχουμε επίγνωση και παραμένουμε στο παρόν.
Ένα ζευγάρι γύρω στα 80 ήρθε στο γραφείο μου μετά από προτροπή της κόρης τους. Η σύζυγος κατηγορούσε τον άνδρα της για αδιαφορία, ενώ παραπονιόταν συνεχώς σχετικά με τις δουλειές του σπιτιού στις οποίες εκείνος δεν συμμετείχε παρόλο που η ίδια το ζητούσε επίμονα. Η στάση του συζύγου ήταν αντιδραστική και ο ίδιος ήταν θυμωμένος με την γυναίκα του καθώς εκείνη τον έκανε να αισθάνεται ένοχος για τις ώρες που ήταν μακριά της όταν εκείνος πήγαινε στο καφενείο. Της πρότεινε να κάνει και εκείνη το ίδιο με φίλες της. Τώρα όμως καθώς η ζωή τελείωνε μπορούσε κανείς να διακρίνει καθαρά την ματαιότητα των λόγων της σύγκρουσης τους, το φόβο και την απελπισία μαζί με το νοητικό αδιέξοδο. Σαν να μην υπήρχαν πια λύσεις παρά μόνο οι εξηγήσεις από το παρελθόν που τώρα δεν βοηθούσαν πλέον σε αυτή την ηλικία.
Ήταν πραγματικά θλιβερό όταν συνειδητοποίησα το λόγο που είχαν έρθει σε εμένα, που δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι δεν είχαν αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον για πάρα πολλά χρόνια. Βρισκόντουσαν εκεί παγωμένοι με μία κραυγαλέα σωματική ανάγκη, γεμάτοι φόβο εμπρός στο άγνωστο, όμως δεν μπορούσαν να διακρίνουν αν ήταν το άγνωστο του θανάτου ή το άγνωστο του φόβου της αληθινής αγκαλιάς.
Είναι ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινο να νιώθεις αβοήθητός εμπρός στο θάνατο του σώματός και τόσο αφύσικό να είσαι φοβισμένος να πάρεις μια αγκαλιά κάποιον που αισθάνεται το ίδιο αβοήθητος με εσένα.
Φυσικά στο τέλος της συνάντησης τους ζήτησα να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο και επιπλέον τους αγκάλιασα κι εγώ μαζί, πράγμα που ήταν λυτρωτικό για όλους!
Στεκόμαστε με αμηχανία σε αυτό το φόβο της έκφρασης και της ανάγκης μας για τρυφερότητα σαν να πρόκειται να μας καταπιεί το χάος στην άκρη του αγνώστου. Η αντίληψη αυτή είναι όμως λανθασμένη καθώς η πραγματικότητα είναι ότι χρειάζεται να μάθουμε να παραμένουμε ανοιχτοί γεμάτοι με τρυφερότητα για όλα τα πλάσματα σε αυτό τον κόσμο. Τότε η αντίληψη αλλάζει, το χάος αλλάζει χωρίς να είναι πια απειλητικό και το άγνωστο γίνεται η πραγματική κατοικία μας.
Η ενέργεια βρίσκεται πάντα στην άκρη του αγνώστου! Μπορείς να παραμείνεις στην άκρη του αγνώστου και να δεις τη θα ανακαλύψεις; Και αν αισθάνεσαι φοβισμένος και αβοήθητος μπορούμε να το κάνουμε μαζί!!
Πολλές φορές οργανώνουμε το νου μας ψυχολογικά και συναισθηματικά ώστε να γινόμαστε πολύ λειτουργικοί στον κόσμο, σχεδόν υποδειγματικοί. Όμως αυτό είναι ένα στάδιο στην εξέλιξη μας που θα πρέπει αφού το αποκτήσουμε στη συνέχεια να το αποχαιρετήσουμε.
Όταν αφήνουμε κάτι πίσω που έχει πραγματικά σημασία για εμάς σε μια συγκεκριμένη στιγμή τότε γινόμαστε ευάλωτοι. Δεν είναι ευαλωτότητα όταν αφήνουμε κάτι που δεν είναι σημαντικό για εμάς.
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να αφήσεις πίσω κάτι που έχει αξία για σένα.
Όταν χρειάζεσαι απεγνωσμένα μια αγκαλιά αν τη δώσεις εσύ ολόψυχα σε κάποιον άλλο, τότε γίνεσαι δυνατός και όχι αδύναμος.
Comments