Διαυγής Αντίληψη

Μέσα από την οπτική της προσωπικής ιδιοτέλειας, κάθε άτομο κατασκευάζει ένα πρότυπο σχετικά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και ο εαυτός του μέσα σε αυτόν, με την βοήθεια του οποίου αντιλαμβάνεται τα γεγονότα και τις καταστάσεις, προβλέπει το μέλλον και κατασκευάζει τα σχέδιά του.

Γενικά λείπει το ενδιαφέρον για μια αμερόληπτη αντίληψη των πραγμάτων «όπως είναι», δηλαδή των γεγονότων. Περισσότερο η προσοχή μας είναι σε διάσπαση, δεσμεύεται από προηγούμενες εντυπώσεις μας που ασυνείδητα τελικά καθορίζουν τις δράσεις και αντιδράσεις μας.

Η αντίληψη μας συνήθως φυλακίζεται, επηρεασμένη από το βασικό χαρακτηριστικό των δεσμών, που είναι η αποδοχή ή μη από τους άλλους, αυτούς που θέλουμε να συσχετιστούμε και να εξαρτηθούμε.

Η διαυγής αντίληψη είναι προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να δει τα πραγματικά γεγονότα, αυτά που οι περισσότεροι συνήθως δεν βλέπουν. Δηλαδή είναι μια αναγκαία κατάσταση που απαιτείται για να γίνει κανείς διορατικός & διαισθητικός.

Υπάρχει μία σχέση μεταξύ της διαυγούς αντίληψης και της χωρητικότητας μέσα μας. Όταν μπορούμε να χωράμε αρχικά τα δικά μας συναισθήματα, αισθήματα και τις δυναμικές έντονες καταστάσεις, κατόπιν έχουμε χώρο και για τους άλλους και τα δικά τους αισθήματα. Τότε έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα. Η δική μας χωρητικότητα επιτρέπει και στους άλλους να αισθανθούν άνετα, να συνδεθούν, να ανοίξουν κομμάτια του εαυτού τους που δεν έχουν εξερευνήσει και να δουν πως είναι να υπάρχουν με αυτά στη σχέση τους με τους άλλους.

Όλες οι ενέργειες μας φυσικές ή διανοητικές πρέπει να έχουν μία προσωρινή μορφή καθώς αναδύονται. Τότε μόνο αισθανόμαστε ζωντανοί και γεμάτοι ενέργεια.

Για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα χρειάζεται να είμαστε συνδεδεμένοι με την ροή της συμπαντικής δύναμης της ζωής. Ατομικά αυτό αναφέρεται στο πόσο πολύ μπορούμε να αισθανόμαστε και πόσο επιτρέπουμε να περνά από μέσα μας η δύναμη, χωρίς να αποσυνδεόμαστε. Σημασία έχει πόσο ευαίσθητοι είμαστε τελικά σε αυτές τις μετακινήσεις της ροής, παραμένοντας σε ενότητα στην παρουσία μας.

Η συνάντηση μας με το δυναμικό ενός γεγονότος, μας δημιουργεί ψυχολογικές εμπειρίες (πχ. συναισθήματα, αισθήματα, πεποιθήσεις, σκέψεις κλπ.).

Η συνάντηση μας ιδιαίτερα με δυνατά σε ένταση συναισθήματα, αισθήματα και καταστάσεις, όπως πχ. θυμός, οργή, θλίψη, ενθουσιασμός, η αίσθηση ότι καταρρέουμε, ότι είμαστε ενθουσιασμένοι, ή στεγνοί, κλπ, βρίσκουν ή όχι το χώρο τους μέσα μας. Στη συνέχεια μπορούμε να τα εμπεριέχουμε ή όχι, ανταποκρινόμαστε ή αντιδράμε.

Καθώς βιώνουμε αυτές τις ψυχολογικές καταστάσεις, αν δεν έχουμε εκπαιδεύσει κατάλληλα τον εαυτό μας, κυριαρχεί η απλή αντίδραση. Τα εκφορτίζουμε εξωτερικά γεμίζοντας με ένταση τον εαυτό μας, ή από την άλλη αποσυρόμαστε ξεγλιστρώντας σε μία παθητικότητα δημιουργώντας εσωτερικές συγκρούσεις.

Κάποιος που ανταποκρίνεται πλήρως, μοιάζει με την εικόνα κάποιου που κάνει σερφ και είναι συνεχώς στη κορυφή του κύματος εκμεταλλευόμενος την δύναμη που τον μεταφέρει. Αντίθετα κάποιος που απλώς αντιδρά, αφήνει τη δύναμη να χάνεται, τον προσπέρνα σαν το κύμα ή ακόμη μπορεί να αντιδρά, να παλεύει με τα κύματα για να σωθεί ή ακόμα χειρότερα πνίγεται. Σε αυτό το παιγνίδι των δυνάμεων οι ενέργειες μας είτε παρασύρονται από τα κύματα είτε υπηρετούν την κίνηση.

Παρόμοια, το μυστήριο παιγνίδι των δυναμικών του ασυνειδήτου, βιώνεται εσωτερικά η εξωτερικά ως μια μετακίνηση. Σώμα, σκέψη και αίσθημα χρειάζεται να έχουν την ίδια υψηλή διέγερση σε μια ενότητα και μια εγρήγορση υπαρξιακή. Τότε μόνο υπάρχει ευαισθησία αντιληπτική προς όλα τα εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, σε σύνδεση με τη ζωογόνο δύναμη. Αυτό τελικά εκφράζεται από εμάς (τους εαυτούς μας) και εκδηλώνεται ως δημιουργικότητα και δοτικότητα μέσα από ένα περίσσευμα ενέργειας.