Διαυγής Αντίληψη

Μέσα από την οπτική της προσωπικής ιδιοτέλειας, κάθε άτομο κατασκευάζει ένα πρότυπο σχετικά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και ο εαυτός του μέσα σε αυτόν, με την βοήθεια του οποίου αντιλαμβάνεται τα γεγονότα και τις καταστάσεις, προβλέπει το μέλλον και κατασκευάζει τα σχέδιά του.

Γενικά λείπει το ενδιαφέρον για μια αμερόληπτη αντίληψη των πραγμάτων «όπως είναι», δηλαδή των γεγονότων. Περισσότερο η προσοχή μας είναι σε διάσπαση, δεσμεύεται από προηγούμενες εντυπώσεις μας που ασυνείδητα τελικά καθορίζουν τις δράσεις και αντιδράσεις μας.

Η αντίληψη μας συνήθως φυλακίζεται, επηρεασμένη από το βασικό χαρακτηριστικό των δεσμών, που είναι η αποδοχή ή μη από τους άλλους, αυτούς που θέλουμε να συσχετιστούμε και να εξαρτηθούμε.

Η διαυγής αντίληψη είναι προϋπόθεση για να μπορεί κανείς να δει τα πραγματικά γεγονότα, αυτά που οι περισσότεροι συνήθως δεν βλέπουν. Δηλαδή είναι μια αναγκαία κατάσταση που απαιτείται για να γίνει κανείς διορατικός & διαισθητικός.

Υπάρχει μία σχέση μεταξύ της διαυγούς αντίληψης και της χωρητικότητας μέσα μας. Όταν μπορούμε να χωράμε αρχικά τα δικά μας συναισθήματα, αισθήματα και τις δυναμικές έντονες καταστάσεις, κατόπιν έχουμε χώρο και για τους άλλους και τα δικά τους αισθήματα. Τότε έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα. Η δική μας χωρητικότητα επιτρέπει και στους άλλους να αισθανθούν άνετα, να συνδεθούν, να ανοίξουν κομμάτια του εαυτού τους που δεν έχουν εξερευνήσει και να δουν πως είναι να υπάρχουν με αυτά στη σχέση τους με τους άλλους.

Όλες οι ενέργειες μας φυσικές ή διανοητικές πρέπει να έχουν μία προσωρινή μορφή καθώς αναδύονται. Τότε μόνο αισθανόμαστε ζωντανοί και γεμάτοι ενέργεια.

Για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα χρειάζεται να είμαστε συνδεδεμένοι με την ροή της συμπαντικής δύναμης της ζωής. Ατομικά αυτό αναφέρεται στο πόσο πολύ μπορούμε να αισθανόμαστε και πόσο επιτρέπουμε να περνά από μέσα μας η δύναμη, χωρίς να αποσυνδεόμαστε. Σημασία έχει πόσο ευαίσθητοι είμαστε τελικά σε αυτές τις μετακινήσεις της ροής, παραμένοντας σε ενότητα στην παρουσία μας.

Η συνάντηση μας με το δυναμικό ενός γεγονότος, μας δημιουργεί ψυχολογικές εμπειρίες (πχ. συναισθήματα, αισθήματα, πεποιθήσεις, σκέψεις κλπ.).

Η συνάντηση μας ιδιαίτερα με δυνατά σε ένταση συναισθήματα, αισθήματα και καταστάσεις, όπως πχ. θυμός, οργή, θλίψη, ενθουσιασμός, η αίσθηση ότι καταρρέουμε, ότι είμαστε ενθουσιασμένοι, ή στεγνοί, κλπ, βρίσκουν ή όχι το χώρο τους μέσα μας. Στη συνέχεια μπορούμε να τα εμπεριέχουμε ή όχι, ανταποκρινόμαστε ή αντιδράμε.

Καθώς βιώνουμε αυτές τις ψυχολογικές καταστάσεις, αν δεν έχουμε εκπαιδεύσει κατάλληλα τον εαυτό μας, κυριαρχεί η απλή αντίδραση. Τα εκφορτίζουμε εξωτερικά γεμίζοντας με ένταση τον εαυτό μας, ή από την άλλη αποσυρόμαστε ξεγλιστρώντας σε μία παθητικότητα δημιουργώντας εσωτερικές συγκρούσεις.

Κάποιος που ανταποκρίνεται πλήρως, μοιάζει με την εικόνα κάποιου που κάνει σερφ και είναι συνεχώς στη κορυφή του κύματος εκμεταλλευόμενος την δύναμη που τον μεταφέρει. Αντίθετα κάποιος που απλώς αντιδρά, αφήνει τη δύναμη να χάνεται, τον προσπέρνα σαν το κύμα ή ακόμη μπορεί να αντιδρά, να παλεύει με τα κύματα για να σωθεί ή ακόμα χειρότερα πνίγεται. Σε αυτό το παιγνίδι των δυνάμεων οι ενέργειες μας είτε παρασύρονται από τα κύματα είτε υπηρετούν την κίνηση.

Παρόμοια, το μυστήριο παιγνίδι των δυναμικών του ασυνειδήτου, βιώνεται εσωτερικά η εξωτερικά ως μια μετακίνηση. Σώμα, σκέψη και αίσθημα χρειάζεται να έχουν την ίδια υψηλή διέγερση σε μια ενότητα και μια εγρήγορση υπαρξιακή. Τότε μόνο υπάρχει ευαισθησία αντιληπτική προς όλα τα εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, σε σύνδεση με τη ζωογόνο δύναμη. Αυτό τελικά εκφράζεται από εμάς (τους εαυτούς μας) και εκδηλώνεται ως δημιουργικότητα και δοτικότητα μέσα από ένα περίσσευμα ενέργειας.

Όπως στην ταινία "ο Πόλεμος των Άστρων", ο "Όμπι βαν Κανόμπι" είναι αυτός που χωράει και είναι απόλυτα δεκτικός, αισθάνεται και συναισθάνεται ολόκληρο το γαλαξία ως σώμα του και νιώθει την παραμικρή αλλαγή της δύναμης, έτσι αυτή η ωκεάνια αίσθηση (ασυνείδητο) είναι μια ενότητα που συνδέεται με τα πάντα.

Ο χώρος μεταξύ ερεθίσματος και αντίδρασης είναι ο χώρος του αισθήματος, ο χώρος όπου αναδύεται μία μορφή ζωτικότητας. Η μορφή ζωτικότητας κατά τον Daniel Stern (Ψυχίατρος - Ψυχαναλυτής) έχει 5 βασικά χαρακτηριστικά, Χώρο, χρόνο, κίνηση, κατεύθυνση και δύναμη.

Με αυτόν τον τρόπο είμαστε συνδεδεμένοι ψυχολογικά και ενεργειακά με τη ζωή και μπορούμε να βρούμε το πραγματικό νόημα μιας κατάστασης, το γεγονός μέσα από την αίσθηση και το αίσθημα που βιώνουμε. Έτσι αναπτύσσουμε αυτή την οξεία αντίληψη, απαραίτητη για την διορατικότητα και κατόπιν τη διαίσθηση. Αυτή η συνολική κατανόηση είναι πολύ βασική ως η επίγνωση της εμπειρίας.

ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όπως είπαμε παραπάνω η σημασία των ψυχολογικών γεγονότων και καταστάσεων σχετίζεται με το πόσο αποδεκτοί νιώθουμε μέσα στους δεσμούς μας με τους σημαντικούς άλλους.

Αναπτύσσοντας τη χωρητικότητα μέσα μας, ταυτόχρονα αναπτύσσεται και η δεκτικότητά μας. Η διαδικασία είναι παράλληλη.

Χρειάζεται να γινόμαστε σταδιακά πιο δεκτικοί σε πράγματα και καταστάσεις που πριν θα μας έκαναν να αντιδρούμε. Η δεκτικότητα μας σχετίζεται πάντα με ένα νέο ερέθισμα. Είμαστε δεκτικοί όταν επιτρέπουμε σε ερεθίσματα εσωτερικά ή εξωτερικά να δράσουν πάνω μας. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία καθώς απλώς αντιδρούμε, διότι παραμένουμε ακατάδεκτοι και υπερήφανοι.

Η δεκτικότητα σχετίζεται με την ταπεινότητα και τη βαθιά ενσυναίσθηση. Όταν είμαστε δεκτικοί βιώνουμε μια μεγάλη εγγύτητα και ενότητα μέσω της ζωτικότητας που μας διαπερνά ως δυναμικό εμάς και τον άλλο.

Η μη δεκτικότητα είναι μια προβολή πάνω στην εξωτερική πραγματικότητα και σχετίζεται με την προσωπική ιδιοτέλεια και την ασυνείδητη περηφάνια που είναι μία άλλη μορφή και έκφραση της ασυνείδητης ντροπής και ενοχής. Δύο συναισθήματα που κυριολεκτικά μας περιορίζουν, μας πνίγουν μέσα στον ωκεανό του ασυνειδήτου όταν δεν τα εξερευνούμε και δεν τα κάνουμε συνειδητά.

Η δεκτικότητα περιλαμβάνει τα πάντα, την χαρά και τον πόνο με την οδύνη ως ανάπτυξη αντοχής διάρκειας και συνέχειας.

Η δεκτικότητα είναι μια κατάσταση κατά την οποία η προσοχή μας είναι ρευστή, δεν δεσμεύεται από την προηγούμενη γνώση μας και τις προσδοκίες μας, καθώς βλέπουμε τα πράγματα σε σχέση με το πλαίσιο που υπάρχουν και όχι ανεξάρτητα. Παρόλο που δεν γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει, παραμένουμε δεκτικοί για να το αντιληφθούμε, βιώνοντας το γεγονός και όχι δίνοντας δικό μας νόημα στις καταστάσεις ζώντας μια φαντασίωση.

Η μόνη μας έγνοια λοιπόν ας είναι αυτή η συνειδητή παραίτηση από το γνωστό. Μόνο μέσα από αυτή την παραίτηση μπορεί να εμφανιστεί μια διαφορετική πραγματικότητα για εμάς.

Υπάρχουν δύο ποιότητες αντίληψής:

α. Η συνηθισμένη αντίληψη, όπου πιέζουμε τον εαυτό μας εξωτερικά ώστε να προχωρήσει χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι απλώς αντιδράμε. Αυτό θα δώσει αλλαγές, όταν όμως η πίεση φύγει τα πράγματα θα ξαναπάρουν την παλιά θέση τους.

Β. Η διαυγής αντίληψη, όπου είμαστε δεκτικοί στο να δημιουργήσουμε ένα δυναμικό κενό χώρο μέσα μας, για να χωράμε γεγονότα και καταστάσεις, ιδιαίτερα αυτά που δεν μας αρέσουν, χωρίς να αντιδράμε επιτρέποντας τους να διεισδύσουν μέσα μας και να δράσουν πάνω μας.

Μπορούμε να σκεφτούμε την έννοια του δυναμικού μέσα μας κάπως έτσι:

Όταν σπρώχνουμε μια πόρτα (νους) από έξω για να παραμείνει ανοιχτή ενισχύοντας τις εξωτερικές κινητήριες δυνάμεις, δημιουργούμε ίση και ανάλογη πίεση και αντίδραση από το εσωτερικό που κλείνει κάθε φορά την πόρτα. Εργαζόμενοι με την χαλάρωση των εσωτερικών αντιστάσεων είμαστε συνεχώς δεκτικοί, δημιουργούμε εσωτερικό κενό, περισσότερη χωρητικότητα και με βάση την υποπίεση η πόρτα καταρρέει μόνιμα προς τα μέσα από αυτό το εσωτερικό δυναμικό κενό που δημιουργεί η μόνιμη διαφορά πίεσης.

Η δεκτικότητα απελευθερώνει τη δύναμη της προσοχής και αποδέχεται την ολότητα της συγκεκριμένης στιγμής. Χρειάζεται να βλέπουμε το σύνολο κάθε στιγμή. Αυτή η διαυγής αντίληψη δεν έχει σκοπό, ούτε προσπάθεια, απλά ζούμε το γεγονός, δηλαδή απλά βιώνουμε τα πάντα βάση της αίσθησης.

Όταν ρώτησαν τον Albert Einstein αν σκέπτεται με εικόνες ή λέξεις απάντησε:

"Με τίποτα από τα δύο. Σκέπτομαι με δυνάμεις και όγκους που μετακινούνται σε χώρο και χρόνο. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, εκτός μόνο όταν το δω ή το νιώσω στο σώμα μου σαν μέρος της αίσθησης μου, τότε μπορώ να γράψω μία φόρμουλα."