Ο τρόπος της καρδιάς είναι όμορφος αλλά επικίνδυνος... Ο τρόπος της λογικής είναι συνηθισμένος αλλά ασφαλής...
Καθώς ο χρόνος κυλάει για όλους μας, δεν καταλαβαίνουμε πως μπορεί να γίνουμε σκληροί και άκαμπτοι. Δεν παρατηρούμε συνειδητά εμάς και τους άλλους γύρω μας κι αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό. Έτσι έχουμε χάσει την ευαισθησία για τη ζωή. Είμαστε σε μια συνεχή απόσπαση μέσα στα καθημερινά πράγματα που αφορούν εμάς σαν άτομα. Μας διαφεύγει η ευαισθησία κι η ουσιαστική σύνδεση με τη ζωή.
Όμως τι είναι ευαισθησία για τη ζωή; Υπάρχει μια ιστορία:
Κάποιος καμηλιέρης πήγε στο παζάρι με τα ζώα. Εκεί παρατήρησε ότι η καμήλα του ήταν η μικρότερη από όλες τις άλλες του παζαριού.
Περίεργος ρώτησε τον έμπορο πως γίνεται οι δικές του καμήλες να είναι διπλάσιες από τη δική του;
Ο έμπορος του απάντησε: "Επειδή η δική σου δεν είναι ευνουχισμένη."
"Και πώς μπορώ να την ευνουχίσω;" ρώτησε αθώα ο καμηλιέρης.
"Είναι πολύ απλό", του απαντά ο έμπορος, "παίρνεις δύο τούβλα και μ' αυτά χτυπάς με όλη σου τη δύναμη τα γεννητικά όργανα της καμήλας."
"Μα δεν θα πονέσει;", ρώτησε ο καμηλιέρης με απορία.
"Καθόλου", απάντησε ο έμπορος, "θα σου δείξω."
Παίρνει λοιπόν δύο τούβλα στα χέρια και όπως ακριβώς είχε περιγράψει, χτύπησε με δύναμη τα γεννητικά όργανα της καμήλας συνθλίβοντας τα. Η καμήλα ούρλιαξε και άρχισε να τρέχει αφηνιασμένα.
"Μα είπες ότι δεν θα πονέσει!", είπε με αγανάκτηση ο καμηλιέρης.
"Μπορεί να πονέσει μόνο αν κάποιο από τα δάκτυλά σου βρεθεί ανάμεσα στα τούβλα", απάντησε ο έμπορος.
Αυτή είναι μια κατάσταση εγωκεντρικής ευαισθησίας, στην οποία βρίσκονται πάρα πολλοί άνθρωποι. Μας ταράζει όταν ακούμε κάποια σκληρή είδηση, για παράδειγμα πόσοι σκοτωθήκαν ή σφαγιαστήκαν σε μια μάχη ή μια εγκληματική ενέργεια και αντιδρούμε για την αδικία. Χρειάζεται όμως να είμαστε ειλικρινής βαθιά μέσα μας, για να έχουμε ελπίδα να αλλάξουμε την κατάσταση της συνείδησης μας. Επομένως αν δούμε ειλικρινά ποιο είναι το συναίσθημά μας σχετικά με μια τέτοια είδηση, συνήθως διαπιστώνουμε πως είναι ο φόβος και ο τρόμος που μας κάνει να αντιδρούμε. Φόβος για το τί θα γίνει αν τυχόν βρεθούμε στην ίδια θέση σαν θύμα η σαν θύτης. Σύντομα το ξεχνάμε, ή ακόμα χειρότερα λέμε: "Ευτυχώς που δεν συνέβη σε μένα ή στους αγαπημένους μου!" Κάτι τέτοιο όμως δεν θα μας πάει μακριά.
Όταν πάμε πιο βαθιά, βλέπουμε με αυτή τη νέα συνείδηση, ότι η σκληρότητα, η δράση, η μεγάλη προσπάθεια να επιβληθούμε στους άλλους και στο περιβάλλον, καθώς και η συνεχής προσπάθεια για επιβίωση, δεν είναι η πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής.
Ένα παράδειγμα και ένα κοινό φαινόμενο θα λέγαμε, είναι η βία ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Παραδοσιακά, οι άνδρες επιλέγουν τον δρόμο της λογικής και η γυναίκες αυτόν της ευαισθησίας, που στο μέχρι πρόσφατα ανδροκρατούμενο κόσμο δεν εύρισκε χώρο. Η γυναίκα δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που την έχουν δημιουργήσει οι άνδρες.
Η σκληρότητα που τόσο είναι διαδεδομένη στον κόσμο, αναφέρεται στην αντίδραση, στην ένταση και την απόσυρση που ζούμε. Οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι από ταινίες δράσης, τρόμου και φρίκης. Οι πόλεμοι και η σκληρότητα που μας φέρνουν τα media, μας γεμίζουν με λύπη. Βλέπουμε μια άλλη εικόνα για τη ζωή που μας μπερδεύει, δεν έχουμε εξασκήσει συνειδητά βασικές δεξιότητες συναισθηματικές, νοητικές, σωματικές, που μπορούν να μας κάνουν πιο ευαίσθητους και πιο συνειδητούς με τη ζωή.
Κάποιος που ζει μια σκληρή ασυνείδητη ζωή μακριά από τα συναισθήματά του μέσα σε ένταση η σε απόσυρση σταδιακά καταλήγει να έχει ανάγκη από κάτι ποιο σκληρό για να αντιδράσει. Δημιουργείται έτσι μια ψευδαίσθηση, όπως αυτή που δημιουργεί κάποιος πονεμένος στο κρεβάτι, που χρειάζεται να νιώσει κάτι πιο έντονο για να αποσπάσει για μια στιγμή την προσοχή του μακριά από τον συνεχόμενο πόνο του.
Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, ότι ο πόνος ως σωματικό ερέθισμα έχει την λειτουργικότητα του, καθώς βοηθά την εστίαση της προσοχής μας στο τώρα, ζητώντας σωστή ανταπόκριση για τη διατήρηση της υγείας σώματος. Από την άλλη όμως ο ψυχικός πόνος και η φρίκη, δεν έχουν κάποιο ανάλογο είδος χρησιμότητας σαν αντανακλαστικό. Αντιθέτως η μνήμη του πόνου και της φρίκης, πολλές φορές μας δυσκολεύει να προχωρήσουμε. Η ίδια η ζωή δεν κινδυνεύει από τα συναισθήματα ή τις σκέψεις μας καθώς είμαστε χαμένοι μέσα τους. Έτσι κατά βάση αντιστεκόμαστε στα ερεθίσματα της ζωής μέσα από μια ψυχολογία ανεπεξέργαστη, μπερδεμένοι εσωτερικά δεν ζούμε γεγονότα αλλά ψευδαισθήσεις.
Μπορούμε αυτό να το δούμε σαν το συναισθηματικό ψυχολογικό μας δράμα, αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται "Οδύσσεια Ταλαιπωρίας", όπου τίποτα δεν συμβαίνει μέσα σε μία μιζέρια επαναλαμβανόμενη, ανακυκλούμενη και κάθε νέο βήμα αναπτυξιακό απορρίπτεται παρορμητικά επειδή …"δεν είμαστε έτοιμοι". Έτσι η παρούσα στιγμή χάνεται στο όνομα της προετοιμασίας.
Κάπως έτσι, με την γεμάτη λύπη κατάσταση μας, περιφερόμαστε στον κόσμο ασυνείδητα, φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι. Αυτή η ιδέα ότι κάτι τραγικό θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς, μας τρομάζει και μας φοβίζει.
Κοιτώντας το αρχαϊκό κομμάτι του εαυτού μας μπορούμε να βρούμε την ευαισθησία μέσα μας όπως αυτή φαίνεται και στο καθαρό κρυστάλλινο βλέμμα ενός άγριου ζώου και τότε κατανοούμε τι σημαίνει σύνδεση με τη πραγματική δύναμη της ζωής.
Η λογική έχει δώσει σημαντικές μηχανές αλλά για τη ομορφιά χρειάζεται λίγη περισσότερη καρδιά σε όλα!
Comentarios