Η παραίτηση είναι ελευθερία!
Υπάρχει πάντα μία ανησυχία που μας ωθεί να διατηρούμε αυτό που ξέρουμε και γνωρίζουμε, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν άλλαξε.
Αυτό μας δίνει την αίσθηση της συνέχειας της ασφάλειας. Ξέρουμε ποιοι είμαστε κι έτσι δεν θα χάσουμε τον εαυτό μας. Είναι μία τάση μας τα πράγματα να μείνουν όπως είναι, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή ακίνητα.
Επιπλέον, η θέληση για αλλαγή και εξερεύνηση υπάρχει ταυτόχρονα. Είναι μία ώθηση που μας κινεί μέσα στο άγνωστο, παρόλο που δεν την καταλαβαίνουμε, επειδή είναι ήρεμη κι αθόρυβη, είναι θα λέγαμε η ίδια η συνείδηση. Η κάθε στιγμή μας καλεί να αποχαιρετήσουμε το παρελθόν να βιώσουμε αυτό το μικρό θάνατο, τον δικό μας και των άλλων, όπως τους γνωρίζαμε μέχρι αυτή τη στιγμή. Μπορούμε να το παρεμποδίσουμε με την αντίστασή μας στα γεγονότα και τον μη αποχαιρετισμό ή μπορούμε να το επιτρέψουμε λέγοντας:
«Εγώ επιτρέπω αυτό τον ‘’θάνατο’’ να συμβεί σε μένα, ενώ παράλληλα βοηθάω και τον άλλο με το να αποδέχομαι και τον δικό του ‘’θάνατο’’, δεν τον παρεμποδίζω και δεν αντιστέκομαι».
Αυτή είναι μία αντίθεση και ταυτόχρονά μία διπλή εστίαση της προσοχής μου, τόσο σε μένα όσο και στον άλλο.
Από την μία μεριά χρειάζεται να παραιτούμαι από αυτή την ανάγκη μου, λόγω της ανησυχίας μου να ελέγχω και να διατηρώ αυτό το γνωστό, ώστε να καθησυχάζω τον φόβο μου μπροστά στο άγνωστο, ως προς το τι θα ακολουθήσει την επόμενη στιγμή. Αυτή λοιπόν είναι μια κίνηση προς τα μέσα. Από την άλλη, χρειάζεται να ακολουθώ την κίνηση προς τα έξω, συντονίζοντας τον εαυτό μου με την αλλαγή και να εναρμονίζομαι με το περιβάλλον γύρω μου. Σε αυτή τη δεύτερη κίνηση συντονιζόμαστε εφόσον είμαστε ήρεμοι και δεκτικοί να ακολουθήσουμε και να ανταποκριθούμε στο επόμενο ερέθισμα που φέρνει η ζωή.
Η παραίτηση από την παρόρμηση για δράση, είναι επακόλουθο της συνειδητά εστιασμένης προσοχής. Όταν ο φόβος μας πιέζει, τότε απλώς αντιδρούμε γεμάτοι ένταση, που με τη σειρά της οδηγεί σε μία αίσθηση εγκατάλειψης.
Όταν η εμπειρία μας είναι αυτή της εγκατάλειψης, αυτό φέρνει μία ψυχική ερήμωση, ενώ η παραίτηση μας οδηγεί ξανά στη ζωή μέσα σε αυτό που ακολουθεί. Παραιτούμαι σημαίνει επιτρέπω σε κάτι παλιό να πεθάνει και αυτό δίνει χώρο σε κάτι νέο να εισέλθει ήσυχα. Μειώνοντας έτσι συνειδητά τις αντιστάσεις μας, η ενέργεια της ζωής βρίσκει φυσικά τον δρόμο της και την σωστή κατεύθυνση. Άρα αυτό που μόνο τελικά μας απομένει, είναι η ενσυνείδητη πρόθεση για ανταπόκριση.
Όταν η προσοχή μου εγκλωβίζεται σε συναισθήματα που προκαλούνται από μνήμες του παρελθόντος, στο παρόν βιώνω την εγκατάλειψη. Όταν η προσοχή μου εστιάζεται στα συναισθήματα που αφορούν το παρόν, βιώνω μία παραίτηση, αποχαιρετώ και κινούμαι προς το μέλλον.
Η εγκατάλειψη είναι το αίσθημα που έχουμε, όταν νιώθουμε το φόβο στη σκέψη της μοναξιάς. Είναι για παράδειγμα το αίσθημα του ανήμπορου και του άστεγου, αυτού που ζει στο πεζοδρόμιο και χρειάζεται κάποιον να είναι μαζί του.
Πόσο περήφανος νιώθει κάποιος όταν μέσα από τη θλίψη του συναντά τους άλλους; Ο πιο θλιμμένος, αυτός που η ζωή του δεν έχει νόημα, τραβά το ενδιαφέρον πάνω του και γίνεται το επίκεντρο. Δεσμεύει την προσοχή των ανθρώπων της ομάδας που ανήκει, με το να περιφέρει τη λύπη και τη θλίψη του. Η αποσύνδεση σαν άμυνα κυριαρχεί με την δύναμη της ζωής μέσα του. Το αυτοσαμποτάζ, μεταφέρεται από το παρελθόν σαν ρόλος επιβίωσης στο παρόν.
Μια στιγμή του μέλλοντος έρχεται στο παρόν, περνά και γίνεται παρελθόν. Έτσι το παρόν δεν διαφέρει από το μέλλον και το παρελθόν. Το παρελθόν επομένως χρειάζεται να έρθει στο παρόν και να εξεταστεί, ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον.
Ο αγώνας είναι λοιπόν να απελευθερώσω την προσοχή μου μέσω της παραίτησης, κάνω ένα βήμα πίσω και μπορώ να συνυπάρχω με κάποιον. Αυτό είναι διαφορετικό από την αίσθηση εγκατάλειψης, στην οποία δεν μπορείς να μείνεις μόνος εφόσον η προσοχή σου είναι δεσμευμένη.
Όταν είμαι στην εγκατάλειψη δεν μπορώ να δώσω και να πάρω. Και τι σημαίνει να δίνω; Σημαίνει να μπορώ να λέω όχι με αγάπη, να παραμένω δεκτικός και την ίδια στιγμή να μην παίρνω κάτι που δεν χρειάζομαι πια.