Ο καθημερινός χρόνος αποκτά μία ιερότητα όταν πρακτικά κινούμαστε μέσα σε κάτι που έχει αξία για εμάς. Τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία για εμάς κάθε φορά; Είναι αυτό που μας συνδέει απολύτως με το πλήρες βίωμα της ζωής.
Για τους Έλληνες η ιερότητα του χρόνου είναι σημαντικότερη από αυτή του χώρου.
Σαν έθνος έχουμε μικρό γεωγραφικό χώρο αλλά μεγάλη χρονική ιστορία.
Η ιερότητα του χρόνου στον Ελληνικό πολιτισμό, κάθε φορά που εκδηλώνεται, λειτουργεί ως σταθμός στην ιστορία δημιουργώντας νέα καινοφανή νοήματα, που παράγουν αξία για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Είμαστε του καθήκοντος, δηλαδή αν κάτι έχει πραγματική αξία θα ασχοληθούμε και θα δώσουμε σε αυτό τον εαυτό μας. Είμαστε της ανθρωπότητας όχι της κοινωνίας. Αυτό που πραγματικά είμαστε (ο Εαυτός) κυριαρχεί σαν διάρκεια και δεν ξεγελιόμαστε εύκολα από το φαίνεσθαι, δηλαδή την κοινωνική εικόνα. Όταν ακολουθούμε την εικόνα συνήθως αρρωσταίνουμε.
Από την άλλη όμως είμαστε και ανυπόμονοι, μεταφέρουμε μία παιδικότητα στην ενήλικη ζωή.
Κάνουμε υπομονή όμως η υπομονή δεν είναι το αντίθετο - αντίδοτο της ανυπομονησίας.
Η υπομονή μας κάνει παθητικούς και θύματα, επομένως τελικά δεν γνωρίζουμε πώς να βγούμε από την παθητικότητα και να γίνουμε ενεργητικοί.
Όταν έρχεται όμως το καθήκον που συχνά απαιτεί θυσία, πρόθυμα το αποδεχόμαστε. Το καθήκον συνδέεται με την επικέντρωση, έχουμε βρει το κέντρο του είναι μας. Έχουμε επαφή με την πηγή της ζωής που συνεχώς ανανεώνεται.
Η διαφορετικότητα και διεύρυνση μέσω της αξίας της ελευθερίας, εξωτερικής και εσωτερικής, είναι αυτή που χρειάζεται τότε να ενσωματωθεί.
Ένα προϊόν νοήματός της συνείδησης, μια διαφορετική δόνηση και κίνηση ξεκινά από την πηγή, με σκοπό την αλλαγή της κατεύθυνσης του μέλλοντος.
Τότε μία νέα κατάσταση εμφανίζεται, στην οποία το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιθυμούμε συνειδητά, να συναινέσουμε και να γίνουμε εμείς ο τόπος όπου συμβαίνει αυτή η μεταμόρφωση.
Πολλές φορές αυτό εκφράζεται μέσα από το παρακάτω παράδοξο στην Ελληνική ιστορία:
Η πραγματικότητα δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο όταν γίνει πράξη. Ποτέ πριν.
Είναι η ίδια προοπτική του Κολοκοτρώνη που είπε στην Πνύκα:
"Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την επανάσταση δεν σκεφτήκαμε ούτε πόσοι είμαστε, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις. Ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε που πάτε εδώ να πολεμήσετε με τα σιταροκάραβα. Αλλά ως βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας. Και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευόμενοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι συμφωνήσαμε σ' αυτόν τον σκοπό. Και κάναμε την επανάσταση!"
Απλώς λοιπόν χρειάζεται να κινηθούμε προς κάτι που αληθινά μέσα μας νιώθουμε ότι αξίζει να κινηθούμε στην ζωή μας.
Αντί για υπομονή, η οποία αναφέρεται στον εξωτερικό ημερολογιακό χρόνο, χρειάζεται να αυξάνουμε την αντοχή μας, χρησιμοποιώντας τον εσωτερικό μας χρόνο της αιωνιότητας και την στιγμή.
Το συνειδητό αληθινό βίωμα της ζωής και μόνο, είναι αυτό που μας αλλάζει.
Ο διαλογισμός για τους Έλληνες είναι ο διάλογός με τη ζωή και με τους άλλους ως ζωντανές υπάρξεις μεταξύ ουρανού και γης. Είναι το αποτέλεσμα της διαδικασίας και όχι η ίδια η διαδικασία.
Όταν κινούμαστε παράδοξα μαθαίνουμε και ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα, με προϋπόθεση να έχουμε περάσει μέσα από μία κρίσιμη στιγμή στο μέλλον. Αμφισβητούμε έτσι την νοητική φαντασιακή σύνδεση μεταξύ μιας αιτίας και ενός αποτελέσματός. Δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε με βάση το χρόνο λογικά αλλά παράδοξα, όπως ακριβώς αναφέραμε παραπάνω.
Η ιερότητα του καθημερινού χρόνου λοιπόν πρακτικά καθορίζεται από την εξής διαφορά: είτε κινούμαστε μέσα σε κάτι που αξίζει και μας συνδέει με τη ζωή, είτε παρασυρόμαστε από τα ασήμαντα καθημερινά πράγματα.
Το ερώτημα είναι: Ο τρόπος να προετοιμαστούμε συνειδητά στο παρόν, είναι να αυξήσουμε τις ψυχολογικές, νοητικές και σωματικές μας αντοχές για χάρη μιας στιγμής του μέλλοντος;
Αυτό που στην Ελλάδα υπάρχει σαν έννοια του χρόνου είναι αυτό που αποκαλούμε ΚΑΙΡΟΣ.
Είναι αυτό που λέμε : «Ήρθε ο καιρός……», «Φτάνει πια ως εδώ, είναι καιρός να γίνει κάτι…» κτλ.
Καιρός είναι ο κατάλληλος χρόνος στο μέλλον, όπου συμβαίνει μία κρίση κατά την οποία η στιγμή είναι ευνοϊκή για να συμβεί μια σημαντική αλλαγή.
Οι Έλληνες λόγο αυτής της έμφυτης αντίληψης του χρόνου, έχουν την φήμη ότι είναι εκτός των άλλων και οι καλύτεροι παγκοσμίως managers στην διαχείριση κρίσεων.
Αυτός είναι λοιπόν ο αγώνας έτσι ώστε να είναι κανείς προετοιμασμένος για την κατάλληλη στιγμή. Συνδεδεμένος με την πηγή της ζωής, μέσα στον χρόνο του βιώματός του καιρού.
Αυτή η πραγματικότητα μας προσκαλεί να συνδεθούμε με τη συνείδηση, πολλές φορές ανεξάρτητα από απογοητεύσεις ή δυστυχίες και μας οδηγεί τελικά στο να υπηρετήσουμε «το ιερό» μέσα μας.
(Αναφορά στην ελληνική επανάσταση του 1821)
Comments