Έχουμε μία ιδανική εικόνα για τον εαυτό μας η οποία μας καθοδηγεί χωρίς καν να το αναγνωρίζουμε. Η εικόνα αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με το μοντέλο ανάπτυξης μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος στα πρώιμα χρόνια της ζωής του. Είναι ένα σύνολο από ψυχολογικές ιδέες, κανόνες και κυρίως πεποιθήσεις δικές μας ή των άλλων για το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε, τις συντηρούμε και λειτουργούμε υποσυνείδητα με αυτές χωρίς να εξετάσουμε αν είναι σωστές η λάθος.
Ζούμε με την προσοχή μας εγκλωβισμένη στις παρελθοντικές εσωτερικές αναπαραστάσεις σαν να είναι αυτές η εικόνα του εαυτού μας και αυτό διαταράσσει την αντίληψη μας για την πραγματικότητα.
Αυτή η εικόνα που έχουμε σίγουρα δεν την έχουμε δημιουργήσει εμείς. Είναι μία σύνθετη αναπαράσταση εσωτερική, κάτι σαν ταινία που παίζει στο backround. Δημιουργείται και κτίζεται από πολλά επίπεδα παρελθοντικής εμπειρίας κυρίως μέσα στο σύστημα της οικογένειας, το κοινωνικό σύστημα των σχέσεων και των κανόνων κίνησης και συμπεριφοράς.
Θέλουμε στην ιδανική εικόνα για το ποιοι θα πρέπει να είμαστε εμείς να προσαρμόσουμε και τα γεγονότα της ζωής μας ή τους άλλους και με αυτή την έννοια παραποιούμε την αντίληψή μας σχετικά με την πραγματικότητα έτσι ώστε να συμφωνεί με αυτή την εξιδανικευμένη εικόνα. Δεν δίνουμε σημασία λοιπόν στο πόσο αποτελεσματικοί είμαστε μέσα στη ζωή, αλλά στο πόσο επιτυχημένοι είμαστε ως προς αυτή την εικόνα.
Δεν είσαι ένα πρόσωπο αλλά τρία: αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, και αυτό που πραγματικά Είσαι.
Όσο μικρή και ποταπή μπορεί να είναι η σπουδαιότητα και η μεγαλοσύνη αυτής της εικόνας, μας συγκινεί και μας γοητεύει, μας αποπλανά και έτσι δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας την πραγματικότητα. Ένας ζητιάνος για παράδειγμα, δίνει μία μεγάλη αξία ο ίδιος σε αυτή την ιδανική εικόνα του.
Άλλες φορές απογοητευόμαστε από την πραγματικότητα που δεν συνάδει με αυτή την ιδανική εικόνα του εαυτού μας.
Σε αυτή την περίπτωση συχνά οι σχέσεις μας και το ενδιαφέρον μας για τους άλλους είναι επιφανειακό και φτάνει μέχρι εκεί που οι άλλοι συμπληρώνουν και διατηρούν αυτή την ιδανική εικόνα.
Βιώνουμε μία αίσθηση μοναξιάς μέσα σε μια μεγάλη ασυνείδητη ανησυχία για το ενδεχόμενο της ματαίωση αυτής της εικόνας. Συνήθως δεν το αναγνωρίζουμε καθώς αυτή η εικόνα μας ξεγελά συστηματικά και αντί να κάνουμε αυτό που χρειάζεται η στιγμή και η πραγματικότητα, μένουμε στις φαντασιώσεις που επιτάσσει αυτή η εικόνα.
Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό καθώς σαν ανθρώπινα όντα έχουμε τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της νοημοσύνης μας ενσωματώνοντας διαφορετικότητες μέσω των σχέσεων, εμείς απλοϊκά περιοριζόμαστε από αυτές τις εσωτερικές αναπαραστάσεις του παρελθόντος που τροφοδοτούν αυτή την εικόνα.
Το εμπόδιο λοιπόν είναι η σχέση μας με αυτές τις αναπαραστάσεις και εικόνες που έχουμε για τον εαυτό μας εσωτερικά, για το ποιοι δηλαδή «θα έπρεπε» να γίνουμε από την ιστορία και τις απαγορεύσεις του παρελθόντος. Παίρνουν τη μορφή πεποιθήσεων ή σκέψεων και επιδρούν πάνω στην πραγματικότητα διαστρεβλώνοντας τη.
Όταν μέσα από την εσωτερική μας εργασία με καθοδήγηση μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά αυτού που είμαστε έναντι των εικόνων αυτών που δημιουργούνται από τις αναπαραστάσεις, τότε μόνο ξεκινά η ανάπτυξη μας.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις: Οι ευκατάστατοι ζουν με μια συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού τους και αντίστοιχα οι φτωχοί με μια άλλη. Η κατάσταση φυσικά γίνεται εκρηκτική όταν αυτοί πρέπει να συσχετιστούν μεταξύ τους. Σε αυτή την περίπτωση παρατηρούμε τις εικόνες αυτών να έρχονται σε επαφή και όχι τους ίδιους. Η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη όταν χρειάζεται να προσαρμόσουν τον κόσμο που ζουν αλλά και τους άλλους σε αυτή την εικόνα που έχουν για το τι είναι πραγματικότητα.
Για να προσεγγίσουμε αυτές τις αναπαραστάσεις με σκοπό να τις επεξεργαστούμε είναι προτιμότερο να στρέψουμε την προσοχή μας προς το σώμα μας, το οποίο έχει τη δυνατότητα να κρατά αποθηκευμένες τις μνήμες του παρελθόντος. Με τη χρήση ορισμένων μεθόδων που ενεργοποιούν τη μνήμη του σώματος μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση εκεί που το συναίσθημα και οι σκέψεις δεν πλησιάζουν.
Θα χρειαστεί λοιπόν να περάσουμε από κόσκινο και να αμφισβητήσουμε τις απόψεις, τις σκέψεις και τη γνώμη των άλλων σχετικά με εμάς και ακόμα περισσότερο θα χρειαστεί να μάθουμε να αμφισβητούμε τον ίδιο τον εαυτό μας και τις πεποιθήσεις μας. Για όσο καιρό είμαστε σίγουροι σχετικά με το ποιοι είμαστε δεν έχουμε καμία ελπίδα.
Στο νου μας το νόημα του ποιοι είμαστε μπορεί να περιγραφεί μόνο με αρνητικές δηλώσεις: “Εγώ δεν είμαι αυτό - δεν είμαι εκείνο”. Η θετική δήλωση: “Εγώ είμαι αυτό” δεν βγάζει νόημα και γίνεται αυτόματα ένα μέρος της εικόνας μας. Μας δείχνει πώς να ζούμε χωρίς να εξετάζουμε τις πεποιθήσεις σχετικά με την εικόνα του ποιοι είμαστε.
Εάν η προσοχή μας είναι σε διάσπαση, τις περισσότερες φορές πιστεύουμε τη σκέψη μας παρά αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και αυτό μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες.
Δεν έχουμε την ικανότητα να κάνουμε έλεγχο της πραγματικότητας μέσω της κοινής λογικής. Συνήθως τότε αναδύεται μια σύγκρουση ανάμεσα σε μία αυτόματη αντίδραση και την πρόθεση να την ελέγξουμε. Τελικά η επαφή με την πραγματικότητα απαιτεί προσοχή και αν υπάρχει διάσπαση δεν κατευθυνόμαστε στο στόχο μας συνεπώς η πραγματικότητα διαταράσσεται. Η επανεκπαίδευση της εστίασης της προσοχή μας είναι ο κανόνας έτσι ώστε να έχουμε τον απαραίτητο αυτοέλεγχο.
Οι πιο απλές πεποιθήσεις μας είναι και οι πιο δύσκολες, καθώς βασίζονται στις προλεκτικές ασυνείδητες μνήμες μας, μόνο μέσα από αλληλεπιδράσεις και σχέσεις μπορούμε να τις αλλάξουμε. Όμως οι αλληλεπιδράσεις μας χρειάζεται να είναι σε πλαίσια αναπτυξιακά. Έτσι οι σχέσεις μπορεί να αποτελέσουν ένα σημαντικό αναπτυξιακό κίνητρο.
Υπάρχει η βαριά παθολογία του να ζούμε με μοναδικό κίνητρο την εικόνα μας. Τότε συναισθηματικά προσκολλόμαστε στους άλλους σαν παράσιτα. Έρχεται η φαντασίωση ότι θα βρούμε εξωτερικά αυτή τη δύναμη μέσα στην εικόνα μας, αδυνατώντας να δούμε με συμπόνια τον εαυτό μας και τους άλλους και να συνδεθούμε με την αληθινή δύναμη αυτού που πραγματικά είμαστε.
Η επαφή με την πραγματικότητα είναι να έχεις πλήρη Εαυτό-αποδοχή.
Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο μόνο να Είσαι…
Comments