Ποιος είμαι στην...πραγματικότητα;
Έχουμε μία ιδανική εικόνα για τον εαυτό μας η οποία μας καθοδηγεί χωρίς καν να το αναγνωρίζουμε. Η εικόνα αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με το μοντέλο ανάπτυξης μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος στα πρώιμα χρόνια της ζωής του. Είναι ένα σύνολο από ψυχολογικές ιδέες, κανόνες και κυρίως πεποιθήσεις δικές μας ή των άλλων για το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε, τις συντηρούμε και λειτουργούμε υποσυνείδητα με αυτές χωρίς να εξετάσουμε αν είναι σωστές η λάθος.
Ζούμε με την προσοχή μας εγκλωβισμένη στις παρελθοντικές εσωτερικές αναπαραστάσεις σαν να είναι αυτές η εικόνα του εαυτού μας και αυτό διαταράσσει την αντίληψη μας για την πραγματικότητα.
Αυτή η εικόνα που έχουμε σίγουρα δεν την έχουμε δημιουργήσει εμείς. Είναι μία σύνθετη αναπαράσταση εσωτερική, κάτι σαν ταινία που παίζει στο backround. Δημιουργείται και κτίζεται από πολλά επίπεδα παρελθοντικής εμπειρίας κυρίως μέσα στο σύστημα της οικογένειας, το κοινωνικό σύστημα των σχέσεων και των κανόνων κίνησης και συμπεριφοράς.
Θέλουμε στην ιδανική εικόνα για το ποιοι θα πρέπει να είμαστε εμείς να προσαρμόσουμε και τα γεγονότα της ζωής μας ή τους άλλους και με αυτή την έννοια παραποιούμε την αντίληψή μας σχετικά με την πραγματικότητα έτσι ώστε να συμφωνεί με αυτή την εξιδανικευμένη εικόνα. Δεν δίνουμε σημασία λοιπόν στο πόσο αποτελεσματικοί είμαστε μέσα στη ζωή, αλλά στο πόσο επιτυχημένοι είμαστε ως προς αυτή την εικόνα.
Δεν είσαι ένα πρόσωπο αλλά τρία: αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, και αυτό που πραγματικά Είσαι.
Όσο μικρή και ποταπή μπορεί να είναι η σπουδαιότητα και η μεγαλοσύνη αυτής της εικόνας, μας συγκινεί και μας γοητεύει, μας αποπλανά και έτσι δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας την πραγματικότητα. Ένας ζητιάνος για παράδειγμα, δίνει μία μεγάλη αξία ο ίδιος σε αυτή την ιδανική εικόνα του.
Άλλες φορές απογοητευόμαστε από την πραγματικότητα που δεν συνάδει με αυτή την ιδανική εικόνα του εαυτού μας.
Σε αυτή την περίπτωση συχνά οι σχέσεις μας και το ενδιαφέρον μας για τους άλλους είναι επιφανειακό και φτάνει μέχρι εκεί που οι άλλοι συμπληρώνουν και διατηρούν αυτή την ιδανική εικόνα.
Βιώνουμε μία αίσθηση μοναξιάς μέσα σε μια μεγάλη ασυνείδητη ανησυχία για το ενδεχόμενο της ματαίωση αυτής της εικόνας. Συνήθως δεν το αναγνωρίζουμε καθώς αυτή η εικόνα μας ξεγελά συστηματικά και αντί να κάνουμε αυτό που χρειάζεται η στιγμή και η πραγματικότητα, μένουμε στις φαντασιώσεις που επιτάσσει αυτή η εικόνα.
Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό καθώς σαν ανθρώπινα όντα έχουμε τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της νοημοσύνης μας ενσωματώνοντας διαφορετικότητες μέσω των σχέσεων, εμείς απλοϊκά περιοριζόμαστε από αυτές τις εσωτερικές αναπαραστάσεις του παρελθόντος που τροφοδοτούν αυτή την εικόνα.
Το εμπόδιο λοιπόν είναι η σχέση μας με αυτές τις αναπαραστάσεις και εικόνες που έχουμε για τον εαυτό μας εσωτερικά, για το ποιοι δηλαδή «θα έπρεπε» να γίνουμε από την ιστορία και τις απαγορεύσεις του παρελθόντος. Παίρνουν τη μορφή πεποιθήσεων ή σκέψεων και επιδρούν πάνω στην πραγματικότητα διαστρεβλώνοντας τη.
Όταν μέσα από την εσωτερική μας εργασία με καθοδήγηση μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά αυτού που είμαστε έναντι των εικόνων αυτών που δημιουργούνται από τις αναπαραστάσεις, τότε μόνο ξεκινά η ανάπτυξη μας.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις: Οι ευκατάστατοι ζουν με μια συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού τους και αντίστοιχα οι φτωχοί με μια άλλη. Η κατάσταση φυσικά γίνεται εκρηκτική όταν αυτοί πρέπει να συσχετιστούν μεταξύ τους. Σε αυτή την περίπτωση παρατηρούμε τις εικόνες αυτών να έρχονται σε επαφή και όχι τους ίδιους. Η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη όταν χρειάζεται να προσαρμόσουν τον κόσμο που ζουν αλλά και τους άλλους σε αυτή την εικόνα που έχουν για το τι είναι πραγματικότητα.
Για να προσεγγίσουμε αυτ