Συνειδητή Επαναγέννηση

Είναι απαραίτητο να πεθάνει κανείς ως προς τον εαυτό του, έτσι ώστε να ξαναγεννηθεί, δηλαδή να πεθάνει ως προς ένα επίπεδο του "Είναι", για να υψωθεί σε ένα άλλο.

Χρειάζεται ζήλο για να δει κανείς πιο βαθιά και μία περιέργεια για να υπάρξει ανάπτυξη της συνείδησης. Χωρίς αυτές τις ποιότητες τίποτα δεν είναι καθαρό.

Ένας τρόπος για να προσεγγίσουμε μία διαφορετική ποιότητα συνείδησης είναι να εργαζόμαστε συνειδητά πάνω στην εστίαση της προσοχής μας, τόσο στον εσωτερικό μας κόσμο όσο και στον εξωτερικό. Η προσοχή μας χρειάζεται να απελευθερωθεί, χρειάζεται να την στρέψουμε εσωτερικά, στην εσωτερική οργάνωση των σκέψεων, πεποιθήσεων, συναισθημάτων κλπ. ώστε να ξεκινήσουμε να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε. Συνήθως νιώθουμε φόβο και ανησυχία στο να σταθούμε σε αυτή την άκρη του αγνώστου, χρειάζεται να σταθούμε μαζί με κάποιον που γνωρίζει και μπορεί να μας καθοδηγήσει πραγματικά. Αυτή είναι στην ουσία η σωστή κατεύθυνση για την ανάπτυξη της συνείδησης μας.

Καθώς κινούμαστε μέσα σε μία ομάδα ή σχέση, η αλληλεπίδραση με τους άλλους μας επηρεάζει βαθιά. Η εντύπωση που έχουν οι άλλοι για εμάς, καθώς και η θέση ή οι ρόλοι που έρχονται ασυνείδητα και μηχανικά, εξυπηρετούν αρχικά μία απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της σχέσης ή της ομάδας. Μόνο εφόσον εκπαιδευτούμε γινόμαστε ικανοί να κινηθούμε εξελικτικά και να εξερευνήσουμε πέρα από την επιβίωση. Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εργαζόμαστε μαζί με άλλους συνειδητά, διαφορετικά οι ενέργειές μας δεσμεύονται σε ένα χαμηλό επίπεδο συντονισμού λόγω της έλλειψης προσοχής στη συνειδητή προσπάθεια για ανάπτυξη.

Είναι κοινή εμπειρία η εικόνα του ίδιου μας του εαυτού μέσα σε ένα γνωστό περιβάλλον για εμας, να νιώθει μία ψυχολογική πίεση στο να αναλάβει ή να παραμείνει σε μία θέση συναισθηματικής απομόνωσης για να εξυπηρετήσει το σκοπό της επιβίωσης του συστήματος (ομάδας / σχέσης). Από αυτή την πίεση ξεκινά πάντα μία αυτόματη αντίδραση. Η μη συνειδητή εξερεύνηση οδηγεί σε συναισθηματική απομόνωση, παγιώνοντας ένα μόνο ρόλο, ή μία λάθος θέση στο σύστημά που εξυπηρετεί μόνο την επιβίωση.

Αυτοί που απομονώνουν κάποιον κάνουν λάθος

Για παράδειγμα ένα γνωστό σενάριο επιβίωσης - απομόνωσης στην οικογένεια είναι το εξής: Τα παιδιά, ο πατέρας, οι γονείς του ζευγαριού, ακόμα και κοντινοί συγγενείς, κοιτούν τη μητέρα και ζητούν συνεχώς όλο και περισσότερη φροντίδα. Τότε δημιουργείται αναμεσά στα μέλη ένας ασυνείδητος ανταγωνισμός για το ποιος θα πάρει περισσότερα. Αυτή η τάση για περισσότερη συναισθηματική φροντίδα της μητέρας οδηγεί όλη την οικογένεια στη δημιουργία μιας οικειότητας όμοια με αυτή των μικρών παιδιών.

Τι απομένει τότε για την μητέρα; Ένας παγιωμένος και σκληρός ρόλος απομόνωσης. Η ίδια είναι εκεί για να κρατά μόνη της και για λογαριασμό όλου του συστήματός τα δυσάρεστα συναισθήματα, καλύπτοντας στο επίπεδο της συναισθηματικής επιβίωσης τις ανάγκες του καθενός για φροντίδα. Αυτή η αγάπη όμως μας μικραίνει και φέρνει εγκατάλειψη και μοναξιά. Συνήθως μία κόρη μιμείται και αναλαμβάνει για λογαριασμό της μητέρας αυτό τον ρόλο επιβίωσης στην επόμενη γενιά.

Η προσοχή μας ομοίως και για άλλες καταστάσεις επιβίωσης συνεχώς περιπλανιέται, δεν αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το γεγονός αλλά απλώς αντιδρούμε. Η δημιουργική κίνηση και πράξη που μας αναπτύσσει είναι η διαδικασία του να μάθουμε να ενδιαφερόμαστε, να αντιλαμβανόμαστε, να παρατηρούμε και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για όλα, σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους επιθυμίες κλπ.

Μπορούμε να απελευθερωθούμε μόνο όταν νιώθουμε αβοήθητοι, τίποτα αξιόλογο δεν θα εμφανιστεί, εφόσον είμαστε ικανοποιημένοι και σίγουροι με τη γνωστή πραγματικότητα που βιώνουμε.

Παραμένοντας εμπρός στο άγνωστο με συμπόνια για τον εαυτό μας, μπορούμε να έχουμε μια ευκαιρία να απελευθερωθούμε.

Την στιγμή που θα μπορούμε να πούμε σε όλα όσα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στη ζωή μας πως “Είναι εντάξει”, τότε συγκατατιθέμεθα και δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι, δηλαδή τον εαυτό μας ακριβώς όπως είναι και τους άλλους όπως ακριβώς αυτοί είναι.