"Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος"
(Ζωή χωρίς γιορτή είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο)
Προκαλεί κατάπληξη πόσο συνδεδεμένοι είμαστε εσωτερικά, με τη ασυνείδητη αφοσίωση στη δυστυχία που βίωσαν οι γονείς μας και στην οποία ήμασταν παρατηρητές η συμμέτοχοι σαν μικρά παιδιά, αλλά και στην οικουμενική συνήθεια να ζούμε οι περισσότεροι από εμάς την ζωή μας, μόνο μέσα στα όρια της συναισθηματικής επιβίωσης.
Ενοχή και κρυφή αφοσίωση
Τι γίνεται όταν μεγαλώνουμε σε μία οικογένεια όπου ένα μέλος ήταν ανάπηρο, ή είχε πονέσει πολύ, ή είχε κακοποιηθεί, η ήταν άρρωστο ψυχικά (ίσως με κατάθλιψη), η πολύ φοβισμένος, η πολύ περισσότερο σχιζοφρενής, η ψυχωτικός;
Σε αυτές, αλλά και πολλές ακόμα περισσότερες περιπτώσεις, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φτάσουμε σε ένα επίπεδο ενέργειας, που μπορούμε να πούμε: "εγώ θα ζήσω μία ζωή ποιο χαρούμενη", και να παραμείνουμε σε αυτή τη θέση. Ή μήπως επιλέγουμε να γλιστρήσουμε στην επιβίωση μέσα στην ενοχή για τη χαρά, παραμένοντας έτσι στην αφοσίωση μας σε αυτό το μέλος της οικογένειάς μας;
Φράσεις όπως:
"Μητέρα ευλόγησε με να έχω μία ζωή ποιο χαρούμενη από τη δική σου" (σαν παιδί),
"Από μένα είστε ελεύθερα να ζήσετε τη ζωή σας και εγώ θα ζήσω τη δική μου" (σαν γονείς),
δύσκολα έρχονται στη σκέψη μας, πόσο μάλλον στην συνειδητή δράση.
Οι γονείς και οι παππούδες υπόφεραν τόσο για να έχω εγώ αυτά που έχω. Τόσοι πρόγονοι έζησαν ζωές πολύ δύσκολες, γεμάτες πόνο, την φρίκη του πολέμου, σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν. Τότε η αφοσίωση μου σε αυτούς μπορεί να εκδηλωθεί σαν να πρέπει και εγώ να πληρώσω κάποιο τίμημα. Έτσι, μπορεί να έχω χρήματα και σύντροφο αλλά να μην έχω παιδιά, ή να έχω σύντροφο και οικογένεια αλλά να τα βγάζω πέρα δύσκολα οικονομικά, η να έχω μία σχέση αλλά να είμαι άρρωστος, κλπ.
Υγεία, χαρά, αγάπη, πλούτος, σχέσεις, αναζήτηση, είναι οι κύριοι τόποι θυσίας αυτής της πίστης και αφοσίωσης.
Αν πληρώσω εγώ ένα αντίτιμο ως αφοσίωση, πχ. στην κατάθλιψη της μητέρας μου, τότε είμαι ποιο κοντά της και έτσι ασυνείδητα μπορεί να πάρω την χαρά που δεν πήρα όταν ήμουν μικρός.
Η κρυφή αφοσίωση εκτείνεται ακόμα και στα πιστεύω μιας ομάδας ανθρώπων που ανήκουν σε μια μειονότητα, μέσα από το "υποφέρω" για το "ανήκειν".
Ποια αφοσίωση είναι υγιής και ποια είναι άρρωστη;
Κάθε αφοσίωση που σε μικραίνει και ελαχιστοποιεί την ζωτική σου ενέργεια στο επίπεδο της επιβίωσης, είναι παθολογική και άρρωστη. Αντίθετα η συνειδητή δέσμευση σε κάθε τι που σε εκτείνει και σε κάνει χαρούμενο, αυτή είναι υγιής.
Αυτή η ενοχή της χαράς σαν αφοσίωση, είναι σαν να λέμε :
"Κοιτά πόσοι άνθρωποι υπόφεραν για την δική μου ευημερία"
Μπορούμε να επιλέξουμε, είτε να παραμείνουμε με πίστη στον εαυτό μας και στην χαρά της ύπαρξής μας, ανακαλύπτοντας και εξερευνώντας, εκτείνοντας την ύπαρξή μας, δίνοντας αξία στη θυσία και στην πίστη των προγόνων μας, είτε να γλιστρήσουμε στην ενοχή της χαράς, συνεχίζοντας την επιβίωση ζώντας μίζερα αλλά αφοσιωμένα στους προγόνους, σε κάποια ομάδα, ή έθνος, ή σε κάποιο πιστεύω, που μας περιορίζει, σαμποτάροντας ασυνείδητα τον εαυτό μας.
Δεν έχω ενοχή και είμαι χαρούμενος μόνο όταν είμαι ο εαυτός μου
Αντίστροφα, έχουμε ένα ιδεώδες του εγώ μέσα μας που είναι πολύ μεγάλο κι έτσι νιώθουμε ενοχή που δεν μπορούμε να το φτάσουμε. Παρακάμπτουμε την προσοχή και την εστίαση μας στο επόμενο βήμα και μένουμε στην ενοχή του ότι δεν μπορούμε ποτέ να το φτάσουμε.
Η πίστη που έχω στον εαυτό μου και το πόσο συχνά την παρακάμπτω, καταφεύγοντας σε προβολές πάνω στην πραγματικότητα, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της σχέσης του εαυτού μου με τους άλλους, με ομάδες στις οποίες ανήκω και εν τέλει με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Η ασθένεια και ιδιαίτερα η ψυχική, θέτει με τον οξύτερο τρόπο το ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της ευδαιμονίας και της χαράς.
Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ο πόνος σαν εξαγνιστική λειτουργία. Όμως μόνο όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός και λίγο ως πολύ ανόητος άνθρωπος. Αλλά πάλι, όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος άνθρωπος που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και μνησίκακος.
Εμμένοντας κάποιος στην σύνδεση μόνο με ανθρώπους που είναι πονεμένοι, επειδή και ο ίδιος έχει πονέσει στο παρελθόν και τους νιώθει, μπορεί να διατηρήσει την ασυνείδητη μνησικακία για τον εαυτό του και τους άλλους, πχ. η δημιουργία μιας ασθένειας μπορεί να γίνει μία τρομερή εκδίκηση κατά του εαυτού μας, κάνοντας μας θύματα και παραβάτες ταυτόχρονα...
Πιέζουμε την ενέργειά μας σε μία χαμηλή ροή έτσι ώστε να μην τοποθετούμαστε με ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, περιμένοντας το καλύτερο από αυτόν και για αυτόν.
Συνοψίζοντας:
• Αφοσίωση στην δυστυχία των γονιών ή της ομάδας που ανήκουμε σαν κίνηση εαυτού, σημαίνει πως μικραίνουμε το ποιοι είμαστε και την δυνατότητα να γίνουμε αυτό που μπορούμε να γίνουμε.
• Αφοσίωση είναι να επιτρέπουμε και μάλλον να αποζητούμε ασυνείδητα από τον άλλο (σύντροφο φίλο συγγενή κλπ), να γίνει το αφεντικό μέσα μας.
• Όταν παρατηρήσουμε όμως με όλη μας την προσοχή, επιτρέποντας μέσα μας σε αυτή την αφοσίωση να ανθίσει και να αποκαλύψει την κρυφή συμμετρία της αγάπης της, τότε και η αναπαράσταση αλλάζει. Η κρυμμένη μέχρι τώρα δράση μας μεταμορφώνεται και μαζί της και εμείς γινόμαστε περισσότερο ο εαυτός μας. Έτσι, η παρατήρηση και η εστιασμένη προσοχή είναι αυτή που μας απελευθερώνει και όχι η άρνηση της αφοσίωσης.