Γνωρίζεται ότι κάθε 24 ώρες πεθαίνουν 167.000 άνθρωποι, κάθε 24 ώρες γεννιούνται 385.000 άνθρωποι και κάθε 24 ώρες γίνονται 11.700 αμβλώσεις;
Ο Bernant Russel έλεγε, ότι το να γνωρίζει κανείς τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι, μπορεί να είναι η αρχή της Σοφίας.
Αν κάνουμε μία ερώτηση στον εαυτό μας: Που θα θέλαμε να ανήκουμε, στους καλούς ανθρώπους ή στους κακούς ανθρώπους; Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας θα θέλαμε να ανήκουμε στους καλούς ανθρώπους, αυτούς δηλαδή που έχουν μία καλή συνείδηση με την οποία νιώθουν καλά. Ο καλός άνθρωπος που έχει μία καλή συνείδηση έχει μία ιστορικότητα πίσω του και είναι ο άνθρωπος που με βάση αυτή την καλή συνείδηση έχει ένα αίσθημα ανήκειν σε μία οικογένεια ή σε μία κοινότητα και έχει ένα αίσθημα ότι έχει κάνει κάτι καλά. Θα ήθελα να σας πω όμως τι συμβαίνει με αυτή την έννοια της καλής συνείδησης. Πολλά από αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο και που δεν είναι καθόλου ευχάριστα, έχουν να κάνουν με αυτή την έννοια της καλής συνείδησης, είτε ανήκω σε μία ομάδα είτε σε κάποια άλλη.
Οι άνθρωποι που ανήκουν σε μία ομάδα φυσιολογικά έχουν αναπτύξει κάποιους κανόνες, έχουν μία δομή, έχουν κάποια χαρακτηριστικά, κάποια πιστεύω και κάποιες ιδέες. Αυτά τα έχουν δημιουργήσει για να προστατεύσουν το ανήκειν σε αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα και την επιβίωση της ίδιας της ομάδας σε βάθος χρόνου. Το να έχω καλή συνείδηση σημαίνει ότι μπορώ να ανήκω σε αυτή την ομάδα καθώς αποδέχομαι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει η ομάδα και κινούμαι και εγώ ως ανθρώπινο ον με βάση αυτά, απολαμβάνοντας το ανήκειν. Το ανήκειν πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι από τις ποιο βαθιές ανάγκες μας, παλιότερα στην επιβίωση ως σώμα και στην περίοδο που ζούμε κυρίως στο πεδίο το ψυχολογικό.
Στον αντίποδα, αν κάτι δεν κάνω καλά, εμφανίζεται αμέσως το συναίσθημα της ενοχής που με συνδέει με το ότι δεν ανήκω, κάτι δεν έχω κάνει καλά, κάτι δεν έχω κάνει από όλα αυτά που υπαγορεύει το ανήκειν σε μία ομάδα. Βλέπουμε τώρα ότι δημιουργείται ένα μεγάλο θέμα: αν εγώ θα ήθελα να φύγω από μία ομάδα και να μην ανήκω πια, τότε η ενοχή που μου δημιουργείται είναι πραγματικά αρκετά μεγάλη. Επίσης ένα άλλο μεγάλο θέμα που δημιουργείται, είναι το να θέλω να αλλάξω και να μετακινηθώ από μία ομάδα σε μία άλλη. Κάθε ομάδα έχει τη δικής της καλή συνείδηση. Δηλαδή αν είμαι σε μία ομάδα που έχει κάποιες αρχές και κάποιους κανόνες, κάποια άλλη ομάδα έχει τις δικές της αρχές και τους δικούς της κανόνες. Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα λοιπόν που αντιμετωπίζουμε σαν ανθρωπότητα είναι αυτή η έννοια της καλής συνείδησης.
Δηλαδή, αν παρακολουθήστε μερικές από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις που υπάρχουν στη σημερινή ανθρωπότητα, δημιουργούνται ακριβώς λόγω αυτών των καλών συνειδήσεων. Δηλαδή έχουμε μία καλή συνείδηση και έρχεται σε σύγκρουση με μία άλλη καλή συνείδηση μιας άλλης ομάδας. Μα θα μου πείτε δεν υπάρχει αντικειμενικότητα ποιοι είναι καλοί και ποιοι δεν είναι;
Στο επίπεδο της παγκόσμιας συνείδησης δεν υπάρχει αυτή η ξεχωριστότητα, η οποία εμφανίζεται μόνο στο χαμηλότερο ενδιάμεσο επίπεδο αυτό της διαπροσωπικής επικοινωνίας. Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος που είναι καλός η κακός, υπάρχουν μόνο ενέργειες που είναι περιττές και ενέργειες που είναι χρήσιμες. Επίσης υπάρχουν ενέργειες που βοηθάνε τη ζωή να εξαπλωθεί, να γίνει κάτι μεγαλύτερο και υπάρχουν και ενέργειες που δεσμεύουν, εμποδίζουν την εξάπλωση της, την ομορφιά την σύνδεση με την παρουσία μας κλπ. Μπορούμε να αντιληφθούμε αυτές τις διαφορές καθώς μιλάμε για την ενοχή και το ανήκειν σε μία ομάδα. Τώρα αυτό, έχει πολύ μεγάλη σημασία όταν θα αναφερθούμε στην κατάσταση της επιβίωσης. Η επιβίωση και η έννοια της επιβίωσης, είναι πολύ στενά συνδεδεμένες με αυτούς τους όρους, τουλάχιστον στη σημερινή εποχή και είναι κάτι που έρχεται από το παρελθόν, επειδή έχουμε μάθει να επιβιώνουμε με βάση αυτές τις αρχές. Πρέπει να καταλάβουμε όμως, τι πραγματικά σημαίνει η επιβίωση για το ανθρώπινο όν και γιατί είναι σημαντική ως διαφορετικότητα από τα άλλα πλάσματα. Όλα τα άλλα πλάσματα γεννιούνται, τρέφονται, αναπαράγονται και πεθαίνουν. Αυτός είναι ο κύκλος της απλής επιβίωσης. Το ανθρώπινο όν λέγεται Ον, που σημαίνει υπάρχω, Είμαι!
Το Εγώ Είμαι, έχει την έννοια του μπορώ να επιλέξω τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσω.
Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη διαφορά. Η αίσθηση της παρουσίας μου, συναντιέται με την ζωτική ενέργεια στο εδώ και τώρα και μπορώ να επιλέξω τον έναν η τον άλλο τρόπο. Και εδώ η μεγάλη διαφορά είναι, ότι η αίσθηση της παρουσίας μου όπως και η ζωτική ενέργεια, δεν είναι κάτι ατομικό, δεν είναι κάτι ομαδικό, αναφέρετε σε κάτι καθολικό και κυριαρχεί παντού. Έχει εφαρμογή στο κάθε τι.
Όταν λέω είμαι συνδεδεμένος, εννοώ ότι η αίσθηση της παρουσίας και η ζωτική ενέργεια είναι συνδεδεμένες και όχι αποσυνδεδεμένες, δηλαδή λειτουργούν ως μία αρχή.
Στη σημερινή κατάσταση, το να επιβιώνει κανείς είναι πολύ σημαντικό πέρα από την σωματική του επιβίωση και στην έννοια της ψυχολογικής του επιβίωσης. Δηλαδή να μπορεί να ζει συνδεδεμένος και να έχει αυτή την αίσθηση της παρουσίας, την αίσθηση του Είμαι. Αυτή η αίσθηση του Είμαι έχει να κάνει με το πώς συνδέομαι με την ζωή, άρα τη ζωτική ενέργεια. Εκεί μπορούμε να επιτρέψουμε στον Εαυτό μας, να συνδεθεί μέσα από αυτή την αίσθηση του Είμαι, ή αλλιώς μέσα από τις ενοχές μπορούμε να κλείσουμε αυτή τη σύνδεση και να είμαστε αποσυνδεδεμένοι. Έτσι είμαστε σε μία απλή επιβίωση. Απλώς μπορεί να περιφερόμαστε χωρίς να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας και να επιτρέπουμε στην αίσθηση της παρουσίας να συνδέεται με αυτό που λέμε ζωή. Να μπορούμε δηλαδή να επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσουμε και αν κατανοούμε ότι απαιτείτε κάποιος άλλος ρόλος από εμάς, να επιλέγουμε την μετάβαση και την αλλαγή, δηλαδή την μεταμόρφωση.
Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα και ας δούμε την σημαντικότητα που έχει η κατάσταση της επιβίωσης σήμερα. Η κατάσταση της επιβίωσης, αν το εξηγήσουμε λίγο καλύτερα, είναι όταν κάνουμε εξελικτικά βήματα και πάντα είμαστε συνδεδεμένοι με την ζωή . Δεν μπορούμε να κάνουμε ένα εξελικτικό βήμα και να είμαστε αποσυνδεδεμένοι, γιατί πολύ γρήγορα οι μηχανισμοί επιβίωσης ενεργοποιούνται αυτόματα και το σώμα επανέρχεται σε μία κατάσταση όπου η απλή η επιβίωση είναι η αρχή της οργάνωσης και τα ένστικτα αναλαμβάνουν τον κυρίαρχο ρόλο.
Επαναλαμβάνω, η επιβίωση είναι κάτι πολύ σημαντικό γιατί αν δεν κατανοούμε ότι χρειάζεται να είμαστε συνεχώς συνδεδεμένοι με τη ζωή σε αυτά που κάνουμε, τότε μπορεί να νομίζουμε ότι ζούμε, αλλά τελικά δεν ζούμε, απλώς λειτουργούμε μηχανικά και επαναληπτικά, δηλαδή με έναν ψυχαναγκασμό. Αυτό είναι ένα πολύ βασικό σημείο που καθιστά την επιβίωση με την έννοια που προείπα, της πάρα πολύ σημαντικής σύνδεσης με τη ζωή. Όχι όμως σημαντική με την έννοια της επιβίωσης, με την έννοια της αναζήτηση τροφής, στέγης κλπ. τα οποία σε γενικές γραμμές περισσότερο από ποτέ, αν όχι εντελώς, στον σημερινό κόσμο έχουν επιλυθεί. Η επιβίωση σήμερα συνδέεται με τη την ζωτική ενέργεια, δηλαδή το γεγονός οτι έχουμε ενέργεια, είμαστε συνδεδεμένοι και μπορούμε να έχουμε μια αίσθηση παρουσίας σε αυτό που συμβαίνει και όχι μια επαναληπτικότητα μηχανική. Να είμαστε σε μία υπαρξιακή εγρήγορση. Να Είμαστε αυτό το Ον σε δράση. Αυτή είναι μία μεγάλη διαφορά που έχουμε από όλα τα άλλα πλάσματα και που είναι η συνειδητή λειτουργία, διαφορά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Τις περισσότερες φορές δεν κατανοούμε αυτή τη διαφορά και αυτό που συμβαίνει είναι, όταν είμαστε σε μια κατάσταση επιβίωσης, να θέλουμε απλώς να αναπαράγουμε μια βεβαιότητα και μία κατάσταση γνωστού.
Όμως αν πάμε σε αυτή την αίσθηση που είπα προηγουμένως, την κατάσταση της επιβίωσης δηλαδή, τότε είμαστε συνδεδεμένοι με τη ζωή; μας χρησιμεύει; είναι σημαντικό; και γιατί;
Όταν κάνω ένα βήμα εξελικτικό, η διαδικασία λειτουργεί ως εξής. Είναι σαν να περπατάμε, κάνουμε ένα βήμα χάνουμε την ισορροπία μας από την προηγούμενη κατάσταση και την προηγούμενη θέση και χρειάζεται να βρούμε μία καινούργια ισορροπία σε μια άλλη θέση. Τη στιγμή που θα πατήσουμε στο επόμενο βήμα και θα φέρουμε και το άλλο πόδι μπροστά, η κατάσταση ισορροπίας απαιτεί ένα κλείσιμο της ζωτικής ενέργειας μέσα στα όρια μας, ώστε να μπορέσουμε να αισθανθούμε καλά και σίγουροι ότι μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Αυτό μπορούμε να το φανταστούμε και σε μία ψυχολογική κατάσταση, δηλαδή όταν κάποιος θέλει να κάνει ένα βήμα σε κάτι που δεν γνωρίζει, πχ. θέλει να μπει σε μία καινούρια σχέση, αναγκαστικά θα πρέπει να είναι ζωντανός, θα χρειάζεται να είναι συνδεδεμένος με τη ζωή. Αν δεν είναι, τότε είναι αποδιοργανωμένος, που σημαίνει ότι δεν κάνει ένα βήμα αλλά μένει ακίνητος. Νομίζει ότι έχει μπει σε μία σχέση κάπου αλλού, αλλά πραγματικά δεν έχει κάνει κανένα απολύτως βήμα. Δηλαδή είναι μεν κάπου, αλλά είναι μόνο το σώμα του παρόν, δεν είναι με την παρουσία, του δεν είναι με την ενέργεια του. Εκεί λοιπόν δεν είναι ζωντανός. Είναι μεν, αλλά και δεν είναι. Είναι, αλλά δεν είναι ζωντανά στο παρόν, στο εδώ και τώρα, στο κέντρο του.
Κάθε βήμα είναι σημαντικό, αν παραληφθεί έστω και ένα βήμα η κορυφή δεν θα κατακτηθεί!
Comments