Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε την πρόκληση που υπάρχει μέσα στην απόρριψη, μας δυναμώνει η κατανόηση του πόσο παραπάνω μπορούμε να αντέξουμε κάθε φορά.
Η λύπη ξεκινά με την προβολή μας πάνω στον άλλο και αυτό που μας θυμώνει είναι η απόρριψη της προσδοκίας μας. Ξεκινά από εμάς, που θυμώνουμε με τον εαυτό μας, όταν δεν ανταποκρινόμαστε στην εικόνα που θα θέλαμε να έχουμε.
Όταν δούμε έτσι την λύπη, ως την ανάγκη μας να μας αγαπάνε και να μας χωράνε, μπορούμε να δούμε και τους ψυχαναγκασμούς του παρελθόντος που έρχονται στο παρόν σαν συμπεριφορά και ρόλος. Κατά συνέπεια μπορούμε να κάνουμε χώρο και να ανοιχτούμε στη ροή των συναισθημάτων και τότε έχουμε μία ελπίδα να προχωρήσουμε.
Πολλές φορές καταλήγουμε να λυπόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλο, είμαστε εγκλωβισμένοι από την έλλειψη προσοχής στο φόβο και την υποψία του να μην είμαστε αγαπητοί.
Είναι εύκολο να δώσεις ένα κέρμα σε ένα ζητιάνο είναι δύσκολο να του σφίξεις το χέρι είναι αδύνατον να τον αγκαλιάσεις!
Δηλαδή, είναι εύκολο να κάνουμε μια σχέση συναλλαγής για να καλύψουμε κάποιες ανάγκες μας. Είναι δύσκολο όμως να συνδεθούμε με κάποιον χωρίς να μας εξοργίζει εφ' όσον τον λυπόμαστε, είναι αδύνατον να νιώσουμε συμπόνια και αγάπη για κάποιον αν λυπόμαστε εκείνον ή τον εαυτό μας.
Αυτό μας οδηγεί σε μεγαλύτερη σκληρότητα, δηλαδή κλείνουμε τα όριά γύρω από τον εαυτό μας και δεν επιτρέπουμε στα αισθήματα και συναισθήματα να περάσουν από μέσα μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπουμε να επικοινωνήσουμε στην ουσία με τον άλλον. Περισσότερη σκληρότητα μας κάνει να υποφέρουμε περισσότερο, ταυτόχρονα υποφέρει και θυμώνει και ο άλλος μέσα σε ένα κύκλο σκληρότητας και βαρβαρότητας που επαναλαμβάνεται.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ταυτιζόμαστε με τα συναισθήματα και τις σκέψεις, ιδιαίτερα την λύπη.
Στην περίπτωση της λύπης ποια είναι η πληροφορία που εγκλωβίζουμε;
Είναι ο φόβος και η ανάγκη μας από τότε που ήμασταν παιδιά να είμαστε αγαπητοί. Αυτός ο εγκλωβισμός της ενέργειας σε πολλούς ανθρώπους παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις μέσα τους και στην αλληλεπίδραση με τους κοντινούς τους στο πέρασμα του χρόνου. Θέλουμε να έχουμε κάποιον να μας αγαπάει, έτσι εγκλωβίζουμε σαν αντανάκλαση της εσωτερικής μας κατάστασης κάποιον, τότε ο άλλος πέφτει στην παγίδα μας και δεν μπορεί να δραπετεύσει.
Υπάρχει όμως ένα επίπεδο μέσα μας στο οποίο έχουμε την ικανότητα να βλέπουμε τις εντάσεις όταν δημιουργούνται και όταν σχετίζονται η μια με την άλλη, δίχως να έχουμε εντελώς παρασυρθεί από αυτές. Αυτό το επίπεδο, που στην ψυχολογία λέγεται παράθυρο ανοχής στην ανησυχία, το ανακαλύπτουμε όταν συνειδητά το καλλιεργούμε και ποτέ ασυνείδητα.
Επιτρέποντας σταδιακά μεγαλύτερο όγκο συναισθημάτων να περνά από μέσα μας κάνοντας χώρο για τα συναισθήματα μας, ιδιαίτερα για τα δυσάρεστα, αυξάνουμε την ανοχή μας. Κάθε φορά η σωστή ποσότητα ανησυχίας παρόλα αυτά είναι εξίσου σημαντική για την διεύρυνση της χωρητικότητας μας.
Αυξάνοντας τη συναισθηματική μας χωρητικότητα σταδιακά, μπορούμε να γίνουμε παρατηρητές ταυτόχρονα με το βίωμα της εμπειρίας μας.
Η συμπόνια μας επιτρέπει να παίρνουμε την σωστή πληροφορία και να την ενσωματώνουμε ως μια διαφορετικότητα μέσα μας. Η πληροφορία έρχεται μέσα από την ενέργεια των συναισθημάτων και των σκέψεων και είναι αυτό που χρειαζόμαστε για την ανάπτυξή μας.
Το να συνδεθώ με την συμπόνια μου για τον εαυτό μου και τους άλλους που υποφέρουν, είναι προϋπόθεση για να γίνω παρατηρητής του εαυτού μου και να κάνω αυτό που χρειάζεται.