Γιατί είναι τόλμη να αποχαιρετάμε; Που είναι άραγε κρυμμένη η δύναμη στον αποχαιρετισμό; Αν το δούμε αντίστροφα μπορούμε να το καταλάβουμε:
Δεν υπάρχει κάτι φιλόδοξο μέσα στον αποχαιρετισμό, δηλαδή κάποιος δεν περιμένει να αποκτήσει κάτι άμεσο αποχαιρετώντας κάποιον ή κάτι.
Όμως, πόσο μεγάλη σημασία έχει η πλήρης αποδοχή του στην ανάπτυξη μας!
Όταν αποχαιρετάμε, στεκόμαστε μπροστά στον φόβο του πόνου και τον αντικρίζουμε χωρίς να τον αποφεύγουμε. Όταν συνειδητοποιούμε πλήρως για παράδειγμα ότι δεν θα ξαναζήσουμε ένα γεγονός ή μία κατάσταση, ή δεν θα ξαναδούμε ένα σημαντικό πρόσωπο που ήταν μέχρι τώρα στη ζωή μας, τότε κάτι πονάει μέσα μας. Γενικά είμαστε φιλόδοξοι και έτοιμοι για δράση, πολύ απρόθυμοι όμως να δούμε τη θλίψη του αποχαιρετισμού ως πρακτική στη ζωή μας και να μείνουμε για λίγο με αυτό το αίσθημα. Με τον αποχαιρετισμό πάμε ποιο μακρυά από ότι με την φιλοδοξία...
Υπάρχει δύναμη στην απελευθέρωση από το φόβο της μνήμης του πόνου.
Αν καταλαβαίνεις το συναίσθημα σου και μπορείς να έχεις ενσυναίσθηση για τους άλλους, τότε η κατανόηση του φόβου του πόνου, δεν θα σε κρατά αποκλεισμένο στον αποχαιρετισμό. Αντιθέτως αυτό σε μεταμορφώνει ως μέρος της κίνησης της ζωής. Μετά τον έντονο πόνο κάτι νέο γεννιέται το οποίο εμφανίζεται όταν επιτρέπουμε στη διαδικασία του αποχαιρετισμού να ολοκληρωθεί και το αίσθημα να βιωθεί. Χωρίς το βίωμα δεν μπορούμε να βρούμε νόημα και τη νέα θέση μας στη ζωή.
Η δημιουργικότητα και το άνοιγμα στη ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αποδοχή του πόνου και το θάρρος να σταθείς ανοικτός μπροστά του. Είτε είναι ένα μωρό που έρχεται στη ζωή είτε είναι ένα νέο έργο ή μία νέα σχέση. Για παράδειγμα όταν μια γυναίκα εγκυμονεί είναι σε ευδαιμονία και δεν σκέφτεται τις ωδίνες του τοκετού μπροστά στη χαρά της νέας ζωής και της επερχόμενης μητρότητας.
Κάτι που αποχαιρετάς πραγματικά με την καρδιά σου σε απελευθερώνει. Έτσι και η κατάκτηση ελευθερίας μπορεί να πονέσει από τον αποχαιρετισμό των αναμνήσεων και των ψευδαισθήσεων μας. Όταν επιλέγουμε να σταματήσουμε εμπρός στο φόβο του πόνου, η μεταμόρφωση διακόπτεται για αργότερα και η στιγμή έχει χαθεί για πάντα.
Χρειάζεται λοιπόν να επιλέγουμε να αποχαιρετάμε, παρόλο το φόβο του πόνου και της θλίψης, καθώς αυτό μας οδηγεί σε κάτι καινούργιο στη ζωή μας. Το νόημα βρίσκεται στο βίωμα του αισθήματος του αποχαιρετισμού, όπως είναι χωρίς προτιμήσεις! Αυτό μας εξαγνίζει από μνήμες και ψευδαισθήσεις.
"Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία"
Ανδρέας Κάλβος, Ωδαί, Ίκαρος